Bij mijn oom en tante in Zuidlaren stond een schommel. Afgebladderde verf, bedekt met roest en kettingen die piepten in de beugels. De schommel was omringd door het hoge gras van een nauwelijks gebruikt weiland. Als kind waren mijn broertje en ik vaak in Zuidlaren. Waarom? Ik weet het tot aan de dag van vandaag niet. De grootste attractie voor mijn broertje en mij was die zich in bedenkelijke staat bevindende schommel. Zodra het fatsoenshalve kon, renden wij naar het weiland en begonnen te schommelen. Het gevoel van controle, van vaart kunnen maken, de bewegingen van benen en bovenlichaam, inclusief armen perfect gecoördineerd. Het bovenlichaam voorover, de voeten strak gebogen en zorgen dat je zo ver mogelijk met de schommel naar achteren ging, Een beweging die één lange belofte van wat komen ging inhield. Dan dat moment van geen beweging, het gevoel van klaar voor de start. Vervolgens de benen gestrekt naar voren en het lichaam naar achteren en dan steeds sneller, met dat gevoel in je buik dat je ook kreeg als je vader snel over een bobbel in de weg reed. Die beweging, één grote zegetocht tot het hoogste punt en dan… weer dat moment van geen beweging, die de overgang betekende van climax naar het begin van een verwachting, die op het hoogtepunt weer veranderde in het begin van de eerder genoemde zegetocht. Op de schommel leek alles mogelijk. Op de schommel beleefde je in één volledige beweging van heen en weer de volledige bandbreedte van emoties. Van verwachting en opbouw, via stilstaan naar opbouwende spanning en climax. De schommel als golfbeweging van het leven, een beweging die je zelf voor een groot deel in de hand hebt. Je moet alleen even leren schommelen. Bij H.o.P.E menen wij te weten hoe we anderen kunnen leren hun persoonlijke schommel zo optimaal te bedienen. Ga weer schommelen! Je zult verrast zijn hoeveel het je brengt!

WA 14-02-2019